De tijd naar Rotterdam lijkt zich snel op te volgen , toch gaat hij te traag.
Als ik toch voel dat de tijd begint te dringen is dat omdat we nog steeds geen kot hebben.
Laat staan een appartement.
Ik begin me te realiseren dat ik donderdag mijn laatste keer op de schoolbanken doorbreng, dat het vrijdag mijn laatste dag in de wandelgangen wordt en dat me dan enkel nog iets rest als blok examens , erasmus en eindstage vooraleer de finishlijn van de diplomering er begint aan te komen.
Ik vraag me af hoe ik me zal voelen, volgende maand. Zal ik één en al opwinding zijn? Of toch maar een beetje verdrietig over het nakende afscheid.
Ik denk dat ik voor een mengeling of combinatie van beide ga.Over een goeie maand ben ik weg.
En dan?
Ik begin bewuster stil te staan bij de dingen, ik ben me bewuster en sta opener tegenover de mensen dat ik graag zie.
Toch kan ik ergens niet wegsteken dat Rotterdam de ideale vlucht zal betekenen voor ergernissen en frustraties.
Het is één open wit boek dat voor me ligt en ik kan het niet laten soms al eens met mijn vingers over de bladzijden te gaan.
Waar zijn we allemaal aan begonnen?
Het komt eraan. Voor we het beseffen goed en wel.
Niemand kan het nog van ons afnemen.